Clara Bonilla Graumann
In de greep van de tijd
Linodruk
Materiaal: Inkt op papier
Formaat: Variërend
Materiaal: Inkt op papier
Formaat: Variërend
Seconden, minuten,
uren en dagen. Wachtend kijken we naar de cijfers. Met z’n allen hebben we
afgesproken dat die cijfers ons iets vertellen. Ons hele leven is gaan draaien
om die cijfers. Het is ons fundament. Het is onze structuur: de tijd.
Wijzers die mij niets meer leken te vertellen.
Een patroon waar ik geen grip op heb.
De tijd houdt ons in zijn macht.
De tijd doet iets met ons, iets wat we vaak niet in de hand
hebben. Hadden we ooit kunnen denken dat iets abstracts zo met onze emoties kan
spelen? De tijd kan ons frustreren, boos en verdrietig maken, maar ook
opluchten en hoop geven. De tijd kan ons breken, maar ook helen. De tijd kan
ons laten vergeten, maar ook weer doen herinneren. En voor wie het nog niet
doorhad: de tijd houdt ons in een greep. Hoe vrij we ook denken te zijn, de
tijd kadert ons. Wie niet naar de tijd leeft wordt gezien als een dwalende,
onbezonnen anarchist, een zonderling.
Er zijn vele tijdsmomenten, maar geen moment is zo verstrengeld met de tijd als wachten. Het wachten vormt de rode draad door de tijd: als we niet met ons lichaam aan het wachten zijn, zijn we dat wel in gedachten. We wachten in een rij, voor een stoplicht, op kokend water, in een restaurant op een ober of in een voertuig tot we onze bestemming bereikt hebben. Meestal zijn we ons tijdens deze momenten bewust van het wachten. Deze momenten kunnen we overzien, we kunnen ze behappen en ze zijn het wachten meestal ook nog eens waard. Maar was het wachten altijd maar zo eendimensionaal. Waren het altijd maar slechts momenten.
Er zijn vele tijdsmomenten, maar geen moment is zo verstrengeld met de tijd als wachten. Het wachten vormt de rode draad door de tijd: als we niet met ons lichaam aan het wachten zijn, zijn we dat wel in gedachten. We wachten in een rij, voor een stoplicht, op kokend water, in een restaurant op een ober of in een voertuig tot we onze bestemming bereikt hebben. Meestal zijn we ons tijdens deze momenten bewust van het wachten. Deze momenten kunnen we overzien, we kunnen ze behappen en ze zijn het wachten meestal ook nog eens waard. Maar was het wachten altijd maar zo eendimensionaal. Waren het altijd maar slechts momenten.
Want of we het nou willen of niet, we wachten allemaal op
dat ene punt in ons leven waarop we alles bereikt hebben wat we willen en niets
ons geluk meer in de weg kan staan. Maar wat nou als dat punt nooit komt? Was
dat het wachten dan waard? En wat als we dat punt wel bereiken? Stopt het
wachten dan of zullen we opnieuw wachten op een punt waarop ons geluk nog
groter zal zijn? Wanneer stopt het wachten en kunnen we vrede hebben met de
tijd zoals hij is? We blijven maar op die klok kijken. We blijven maar kijken
naar de dagen in onze agenda. Wat als elke dag een heel leven zou zijn, zouden
we dan nog wachten? Want of we het nou willen of niet, we leven naar de tijd.
De tijd kadert ons, houdt ons in een greep.
En alleen de tijd zal ons dit leren.
Amsterdam, mei 2020
“Als we binnenkort alle raadsels hebben opgelost, zullen we altijd nog het raadsel van de tijd overhouden. Dat zijn we
namelijk zelf.” – Harry Mulisch
“We never live; we are always in
the expectation of living.”
– Voltaire
En alleen de tijd zal ons dit leren.
Amsterdam, mei 2020
“Als we binnenkort alle raadsels hebben opgelost, zullen we altijd nog het raadsel van de tijd overhouden. Dat zijn we
namelijk zelf.” – Harry Mulisch
“We never live; we are always in
the expectation of living.”
– Voltaire